काव्य

तू दुधावरची सायमी करपलेली भाकरमी फुटलेलं दूध अनतू मधातली साखर…तू बहरलेला चाफामी बाभळीचा काटादुपारच्या उन्हामध्येनको चालू रानवाटा…नभ दाटले आकाशीमी बेधुंद जसा वाराआयुष्यात माझ्या तूजशा विरणाऱ्या गारा….

तांदूळ विकून कोंडाखात असतो आम्हीदमडी नसतांनाही“पाटीलकी “दाखवत असतो आम्ही..।।जात बांधवांचेच पायआम्ही सदा खेचत असतोमनुवाद्यांच्या सोबतीनेएकमेकांचीच ठेचत बसतो..।।पस्तीस एकराचे आताआम्ही पाचावर आलोठसणीपायी सर्व काहीव्यर्थ गमवितच गेलो…।।झाले सर्व नष्ट पणठसन काही गेली नाही,देवधर्मावर उधळले सारेपण शिक्षणावर मुलांच्याखर्च कधी केला नाही..।।साडेतिनवाल्यांनी हक्क आमचेखाऊन सारे फस्त केलेशिव्या देण्या दुसऱ्या जातीआमचेच कुणबी धन्य झाले..।।

अरे जे झालं ते झालंजुनं पुन्हा आठवू नकोसगेलेले दिवस आतापापण्यात तुझ्या साठवू नकोस…. त्या भेटीगाठी तेंव्हाच्याविसावा घेऊ देत नाहीमनात आलं जरी पणजवळ तुझ्या येता येत नाही,मोगऱ्याचं फुल तेंव्हाचंवेड्या आत्ता पाठवू नकोस….गेलेले दिवस आतापापण्यात तुझ्या साठवू नकोस…. तुझ्या प्रेमाची माझ्यानेना कधीही किंमत झालीकाळजातुन बाहेर यायलाना हुंदक्यांची हिम्मत झाली,थरथरणाऱ्या ओठांना माझ्यातुझ्या ओठांनी गोठवू नकोसगेलेले दिवस आतापापण्यात तुझ्या

तुझिया शब्दालाविचारितो कोणआपलीच लालसदोदित…..धर्मचिया भाषाअसे मुखावरीकृती विपरीतसंघोट्याची…..दुसरा तो लफंगसदा तुज वाटेस्वतःचे लफडेझाकोनियां…..दुसऱ्याचे विचारकवडीमोल तुजआपलाच हेकाउरावरी……तुझी ठेकेदारीसांभाळ र येळयाहलकट निर्बुद्धभक्तांसाठी….शिकवू नको ज्ञानआम्हास तू लेकावारस आम्हीतुकोबांची…..

पावसाची धुंद सरअन तुझी आठवणथेंबा थेंबाने झिरपणारेतुझ्यासोबतचे ते क्षण….हवेत उडणाऱ्या तुझ्या मऊकेसातून अलगद हात फेरावाआणि चिंब व्हावे मन,फुलांवर अळखळलेल्या थेंबातहीतुझा चेहरा दिसावादेहभान विसरून तृप्त व्हावे तन………बसावे न्याहाळत निखळ सौन्दर्यअविरत संततधार………..आसक्तीचा थेंबही नसावातुझे सौन्दर्य न्याहाळताना………असावं प्रेम वासनाविरहितशुद्ध झऱ्यासारखंनिर्माण होऊ नये मनातआसक्तीचा,वासनेचाकाळाकुट्ट व्रण….कलुषित होऊ नये तन…मन

ज्यावेळेला महारांनाविहिरीवर लोकं पाणी भरायलाअर्धीच विहीर द्यायचे,त्यांच्या सावलीलाही विटाळ मानायचेत्यांच्या कपातला चहापण नाही प्यायचेअगदी त्याचवेळेला माझ्या घरातल्या चुलीपर्यंतही महारांची पोरं बिनधास्त फिरायची,सोबत जेवायची,सोबत खेळायचीमहारांच्या लग्नात आमचे कुनबी जायचे नाहीमला आठवतं…एका महाराच्या मुलीच्या लग्नाचं जेवणयांच्यासाठी आमच्या घरी ठेवलं होतंअन अख्खा गाव जेवला होता…गावातल्या मुसलमानाच्या घरीमी नेहमीच शिरखुरमा खायचोते माझ्या जिवलग मित्राचं घर होतंदोस्त म्हणून माझ्या घरी

तू दिसलीस बऱ्याचदिवसांनीनजर तीच,नजरेला नजर मिळताचचेहऱ्यावर आलेलंस्मितहास्यही तेच होतंअन्गालावर पडणारी खडीहीअगदी तीच होती….अलगद तुझ्या डोळ्यांच्यापापण्यात आलेलाआसवाचा थेंब….कदाचित बोलायचं होतंतुला माझ्यासवे..मुक्तपणे….पण तुझ्या ओठांनीबोलण्याची परवानगीचनाकारली तुला…मला तर परवानगीनव्हतीच कधी…..

बापानं खस्ता खाल्ल्यापोराले शिकवासाठीएका फाटक्या बन्यानवरआयुष्य काढलं…पोरगं शाळेत गेलंशाळेचा सर्व खर्चउचलासाठी बापानंपोटातली भूक,पोटात मारली….पोराकडून लईच आशाठेवून होता बाप….पोरगं बी लई शिकलंशिकून खूप मोठ्ठं झालंपेपरात मोठ्ठ नाव आलंशिकलेली बायको केलीबापासाठी नातवं आली…आता घराच्या एका कोपऱ्यातदहा फुटांवरून ढकललेल्याताटात जेवन करत तो बापगावभर सांगतोमाझा पोरगामाझा मान राखतो आहे……अन्लोकांना दिसू नये म्हणून तो बापती फाटलेली बन्यानफाटक्या धोतरानं झाकतो आहे….

काय म्हणतोस दादाबाबासाहेबांचा तू स्वतःलावारस म्हणतोयसहरकत नाही..आनंद आहेबरं एक सांग तू विचाराने वारसआचाराने वारस की फक्तत्यांच्या नावाचाउपयोग करणारा सारस…बुद्धाचे पंचशील मानतोसकी बाबासाहेबांनी दिलेल्याबावीस प्रतिज्ञा पाळतोस..काय एवढ्यातच राग आलाय??बुद्धाची शांती मनी ठेवहिंसा मनात आणू नकोसएक कर तुझ्या घराच्या भिंतीवरबाबासाहेबांच्या बाजूलालावलेला विक्तुबाबाचा फोटो जर्रासाबाजूला कर…..बघ बाबासाहेब दिसतो का…..?