[tta_listen_btn]
तो जन्मला
त्याच्या जन्माची बातमी मिळाली तेंव्हा पाठीवर पन्नास किलोची युरियाची बॅग होती,आधी एक मुलगी आणि हा दुसरा मुलगा म्हटल्यावर जो नैसर्गिक आनंद माणसाला होतो तोच आनंद मला झाला,पन्नास किलोची बॅग अलगद खाली ठेवली आणि सायकल एवढी दापटली की दोन किलोमीटरचे अंतर केवळ पाच मिनिटात पार केले,याचा जन्म झाला तेंव्हा सकाळचे आठ वाजून पंचेचाळीस मिनिटं झाली होती,तो कामाचा थकवा,ते घामेजलेलं शरीर कसलीच जाणीव त्यावेळेला नव्हती,माझा अंश चेहऱ्याने कसा दिसतो याकडेच डोळे लागलेले होते,त्यावेळेला काही झालंच तर दवाखान्यात न्यायला सुद्धा जवळ एक दमडी शिल्लक नव्हती,महिनाभर कारखान्यात जाणं आणि महिन्यापोटी सतराशे रुपये पगार घेऊन घर चालवणं,दवाखान्यात नेण्याचा खर्च मात्र ह्या बहाद्दराने वाचवला होता,तो घरीच प्रकट झाला,त्याचा छोटासा चेहरा माझेच प्रतिबिंब भासत होते अर्थातच तो माझ्यावरच गेला होता,माझ्या आई वाडीलांपासून घरात जाती,धर्माचा,कोणत्या माणसांचा भेदाभेद नव्हताच! त्यामुळे माझ्या घरात सुद्धा हा भेदभाव कधी आला नाही आणि त्यामुळेच माझ्या बायकोचं बाळंतपण एका कांबळे नावाच्या दलित महिलेनं केलं,एका अर्थाने माझ्या बाळासाठी तीने आईची भूमिका पार पाडली होती,ती रोज यायची बाळाला मालिश करायची,अंघोळ करायची आणि कसलीही तक्रार न करता परत जायची.
अत्यंत बिकट परिस्थिती,टिनाचे आच्छादन असलेल्या दोन खोल्याचं घर आणि आमच्या लग्नात सप्रेम भेट आलेला रवी कंपनीचा एक फॅन,एवढं विश्व! माझ्या कामामुळे मुलांकडे त्यावेळेला विशेष लक्ष देता येत नव्हते की अंगा खांद्यावर खेळवता सुद्धा येत नव्हते आणि त्या परिस्थितीत कंपनीत कामाला जर गेलो नाही तर जगण्याचे वांदे झाले असते ते वेगळेच! आपलं मुल कसं आहे हे त्याच्या आई बापा व्यतिरिक्त दुसऱ्या कोणालाही माहीत नसतं,हा नुकताच एक महिन्याचा झाला असेल आणि असह्य वेदनेने विव्हळायला लागला,रात्रभर रडायचा,कित्येक रात्री जागत काढायच्या,आमच्या कोणाच्याच लक्षात येत नव्हतं की नेमकं याला झालं तरी काय,कधी पोट फुगल्यासारखं वाटायचं,तान्ह बाळ आपल्या वेदना रडून मांडायचं.दुसऱ्या दिवशी कंपनीतून पाचशे रुपये ऍडव्हान्स घेऊन याला राजुऱ्याला घेऊन गेलो,त्यावेळेला एक बाबुराव म्हणून डॉक्टर कम अटेंडन्ट प्रसिद्ध होता,त्याच्याकडे जाण्याचा सल्ला बऱ्याच जणांनी दिला होता.भांभावलेल्या स्थितीत तोच सल्ला पर्याय मानून आम्ही त्यांच्याकडे गेलो,आमच्या अगोदर लहान लहान मुलं तिथं इलाजासाठी आलेली होती आणि तो डॉक्टर एक लहानशी सळाख गरम करून त्या तान्ह्या बाळांच्या पोटावर लासवत होता, मन अगदी चर्र झालं,एवढ्या तान्ह्या बाळांवरती एवढा निर्दयी उपचार? ते पाहून एका क्षणात मुलाला घेऊन सरकारी दवाखाना गाठला,त्यावेळेस रामचंद्र म्हणून एक सद्गृहस्थ डॉक्टर होते,त्यांनी आत्मीयतेने विचारपूस केली,याला उबडा,उताणा टाकून तपासून घेतलं आणि सांगितलं की याची एक अंडाशयाची नस दबल्यामुळे हा रडतोय,एक इंजेक्शन त्याला टोचून काही इंजेक्शन लिहून दिली आणि सांगितलं की याला रोज सकाळ संध्याकाळ दोन इंजेक्शन आठवळाभर द्यायचे आहेत,हा छोटासा प्रॉब्लेम देखील त्या परिस्थितीत अभाळाएवढा मोठा वाटला,रोज राजुऱ्याला याला घेऊन येणं,तेही सकाळ,संध्याकाळ हे काही सोपं काम नव्हतं. हाती पैसा नाही,येण्याजाण्याचा खर्च देखील उसनवारी करूनच करावा लागणार होता,तेवढ्यात डॉक्टरांनी माझ्याकडे पाहिलं आणि चेहऱ्यावरच्या हावभावाहून ओळखलं,तुमच्या गावाकडे कोणी डॉक्टर असेल तर बघा आणि हे इंजेक्शन द्या त्याला. आशेचा किरण उगवावा तसे त्यांचे बोल होते.
पोराला घेऊन आम्ही गावाला परत आलो,गावाहून येण्याजाण्याचे कोणतेच वाहन तेंव्हा उपलब्ध नव्हते,माझ्या गावाहून वरूरला यायला सायकलनेच प्रवास करावा लागायचा,
पोरगं रडायचं थांबलं होतं आम्ही उगीच त्याच्या पोटावर गरम चटके देऊन आणलो असतो,किती वाईट घडलं असतं.वरूरला कोतपल्लीवर डॉक्टर आहेत त्यांच्याकडे याला इंजेक्शन देऊन आणायचे ठरवले आणि दुसऱ्या दिवसांपासून सकाळ संध्याकाळ हिला सायकलवर बसवून नेणे आणने करायला लागलो,आठवळाभर पोराच्या नाजूक मांड्यावर त्या इंजेक्शनचे होणारे घाव पाहून डोळ्यात अश्रू यायचे,मन सुन्न व्हायचं.
एका आठवळ्याचा जुलूम सोसल्यावर पोरगं हसायला,बागळायला लागलं खिन्न झालेलं माझं मन अगदी टवटवीत फुललं! आता पन्नास किलोच्या बॅगाच काय ,अख्या दुनियेला एका झटक्यात उलथापालथ करिन असा भ्रामक विचार डोक्यात अवतरुन गेला.
पण
जो आपण विचार करतो त्याच्या विपरीत घडतात त्यालाच जीवन असे म्हणतात. तो सहा वर्षाचा झाला असेल कदाचित,तापाने फनफनू लागला,ताप आटोक्याच्या बाहेर गेला,सुरुवातीला राजुऱ्याला दाखवलं,तापावर कंट्रोल करता आलं पण डॉक्टरांनी सल्ला दिला की याला चंद्रपूरला एका चांगल्या बालरोग तज्ज्ञाकडे घेऊन जा! डोक्यात नको त्या शंका यायला लागल्या,असा काय प्रॉब्लेम असेल की डॉक्टरांनी असे सांगितले…..
दुसऱ्या दिवशी चंद्रपूरला घेवून गेलो……